De Franse Black Lives Matter-activist Assa Traoré is door Amerikaans weekblad Time verkozen tot een van de Guardians of the Year 2020. Lovende woorden over Traoré, maar niets over criminele elementen in haar familie, constateert René ter Steege in een ingezonden opinie. Terwijl Franse media hierover uitvoerig hadden bericht.
René ter Steege (1949) werkte als journalist onder meer voor de Franse krant Le Monde. Hij vertaalde boeken uit het Frans en schreef over extreem-rechts in Frankrijk, onder wie Marine Le Pen. Ter Steege is mede-auteur van het boek Riphagen, dat in 2016 werd verfilmd.
Ingezonden opinieartikelen worden geselecteerd door de redactie, maar vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van EW.
Weer zal officieel en journalistiek Frankrijk niet blij zijn met Amerikaanse media. President Emmanuel Macron kapittelde eerder kranten als The New York Times over stukken met de teneur dat discriminatie van moslims leidde tot de onthoofding van de leraar Samuel Paty. ‘Alsof ze op de rokende puinhopen van Ground Zero roepen dat het allemaal onze eigen schuld is,’ zo citeerde Le Monde een medewerker van Macron.
Je hoeft het niet met hem eens te zijn, maar Macron nam de moeite tot uitgebreide reacties en verdiende niet dat The New York Times hem vergeleek met Donald Trump in diens afkeer van de media. Alsof Trumps geraaskal vergelijkbaar is met Macrons epistels in onder meer de Britse Financial Times, ook te lezen op de site van het Élysée.
Assa Traoré is een van de Guardians of the Year 2020
Amerikaanse media mogen de Franse collega’s vaak meegaandheid verwijten jegens het gezag. Maar in de nieuwe kwestie van de door het weekblad Time onderscheiden Frans-Malinese Assa Traoré nemen grote Amerikaanse bladen klakkeloos de standpunten over van Franse activisten tegen racisme en politiegeweld.
Dappere strijders in een jaar van angst: dit is de Nederlander van het Jaar
Time eerde Assa Traoré als een van de ‘Guardians of the Year 2020’ vanwege haar verdiensten voor de strijd tegen het racisme in Frankrijk. Ze is de zus van Adama Traoré, een jongeman die in 2016 omkwam door… Ja, door wat, dat blijft de vraag. Niet voor Assa, die de ‘racistische’ Franse politie de schuld geeft. Experts houden echter nog steeds een slag om de arm.
Assa Traoré slaagt erin aanzienlijke massa’s op de been te brengen, waarbij ze sinds kort het lot van haar broer op één lijn stelt met dat van George Floyd. Haar broer had, beweert ze, voor zijn dood dezelfde worden geuit als vier jaar later Floyd, je n’arrive plus à respirer, I can’t breathe. Nu was niemand aanwezig bij Adama’s sterven, op z’n 24ste verjaardag, maar zus Assa (35) weet hoe ze een mythe moet creëren.
Assa Traoré and racial-justice organizers are TIME's 2020 Guardians of the Year https://t.co/5OFcHqlzR2 pic.twitter.com/xyidngMWia
— TIME (@TIME) December 11, 2020
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Gebrek aan openheid in de media
Van Time hoefde ze geen lastige vragen te verwachten over niet alleen Adama’s criminele loopbaan, maar dat van haar hele polygame familie. Onwelkom nieuws dat het blazoen van de laureaat, en ook dat van Time, kon bezoedelen.
Deze zomer schreven ook The New York Times en The New Yorker lange en lovende stukken over Assa Traoré waarin het criminele element of helemaal werd verzwegen, zoals in de Times, of teruggebracht tot een woord of vijf in een bijzin van de hagiografie in The New Yorker die er zo’n 1.300 telde. Terwijl we mogen aannemen dat de schrijvers ervan op de hoogte waren. Alle Franse media, van links tot rechts, berichtten er immers uitgebreid over. Soms feitelijk, zoals Le Monde, soms met de teneur dat de Franse antiracismebeweging niet deugt.
Het gebrek aan openheid toont misschien aan hoe bang Amerikaanse media zijn voor eerlijke berichtgeving over aan ‘ras’ gerelateerde zaken. Zo stopte de internationale editie van The New York Times vorig jaar met politieke prenten na ophef over een vermeend antisemitische cartoon.
Met racisme had de arrestatie niets te maken
De hier genoemde stukken in Time, The New York Times en The New Yorker lijken geschreven in opdracht van de dienst ‘diversiteit’ van een of andere overheidsinstelling. Dit puikje van de Amerikaanse bladen schetste het beeld van een Franse jongeman die uitsluitend vanwege zijn huidkleur wordt gedood door racistische ‘witte’ agenten.
Echter, twee van de drie agenten die Adama aanhielden, waren afkomstig van Guadeloupe en Martinique, dus ongeveer even zwart als Adama (in vertaling zou The New York Times ‘Black’ hebben geschreven met hoofdletter − zoals de krant sinds de dood van George Floyd doet − en de enige blanke agent als ‘white’ hebben aangeduid). Met racisme had de arrestatie in Beaumont-sur-Oise bij Parijs dan ook niets te maken.
Adama was aanvankelijk ook niet het doelwit van de agenten, maar een van zijn uiterst criminele broers in wiens gezelschap hij zich bevond toen de agenten kwamen aanrijden. De broer liet zich aanhouden, maar Adama rende weg omdat hij zijn identiteitspapieren niet bij zich had. Twee agenten zetten de achtervolging in, waarbij een van hen werd onderschept door een handlanger van de vluchteling, die later werd overmeesterd en bij overbrenging naar het politiebureau stierf.
Ondanks schandalig gehannes met het stoffelijk overschot staat de doodsoorzaak officieel nog steeds niet vast. Volgende maand komt de zoveelste uitslag.
Assa heeft moeite met de vrijheid van meningsuiting
Assa Traoré weet bij protesten tegen politiegeweld, zeker een reëel probleem, veel volk te mobiliseren in de banlieues, waar de verhouding tussen politie en jeugd notoir slecht is. Althans, met de naar criminaliteit neigende jongeren, niet per se de meerderheid in de ‘moeilijke voorsteden’. Comités van bezorgde en moedige moeders proberen er drugshandelaren uit flatgebouwen te weren.
Lees meer over dit onderwerp: Franse agenten laten zien wie de baas is
Assa ontsteekt in woede telkens wanneer Franse media berichten over Adama’s criminele activiteiten, die hem tweemaal in de gevangenis deden belanden, op het moment van zijn dood was hij net een maand weer vrij man. Assa heeft moeite met de vrijheid van meningsuiting en bedreigt onwelgevallige Franse journalisten met processen wegens smaad.
Liever heeft ze te maken met Amerikaanse reporters, die natuurlijk haar bewondering noteren voor Angela Davis, wier kapsel ze nadoet. Woest is ze vooral op de medewerker van een actualiteitenprogramma die de luisteraars om geduld had gevraagd. Hij ging de strafbladen voorlezen van alle leden van de ‘clan Traoré’, dus dat kon wel even duren.
Iconen van bewegingen voor burgerrechten zouden voor iedereen inspirerende figuren moeten zijn, in plaats van te worden geassocieerd met criminaliteit. Amerikaanse media laten die connectie gewoon weg, Franse hebben gelukkig lak aan zulke onjournalistieke schroom.