Het regeerakkoord van Rutte en Samsom is bijgesteld, nu door vakbonden en werkgevers. Beweerd wordt dat deze deal bijna alle zorgen van Nederland oplost. Zou het?
Het gisteravond gepresenteerde polderakkoord tussen het kabinet en de lobby’s van ondernemers en vakbonden vervangt hele hoofdstukken van het regeerakkoord, dat ook al een nederlaag was voor VVD-leider en premier Mark Rutte.
Toen zegde PvdA-leider Diederik Samsom nog toe dat het begrotingstekort onder de Brusselse norm gebracht zou worden, maar die doelstelling hangt nu volstrekt in de mist. Het akkoord slaat immers een miljardengat in de begroting voor volgend jaar.
Succes voor PvdA
Het polderakkoord is een groot succes voor de PvdA en wordt niet voor niets toegejuicht door GroenLinks en door de SP zelfs als een overwinning omarmd. Het akkoord is goeddeels gedicteerd door voorzitter Ton Heerts van de FNV, waarmee deze PvdA’er zijn positie binnen de ruziënde vakcentrale versterkt.
De hele polderdeal wordt verkocht als Haarlemmer Olie die ‘vertrouwen’ en ‘rust’ gaat brengen, waardoor consumenten weer gaan kopen en bezuinigingen of lastenverzwaringen onnodig worden. Het is een wonderlijke aanname. Gaat er werkelijk iemand een huis of een ijskast kopen omdat Mark Rutte en Ton Heerts samen vrolijk lachend op de foto staan?
Koninginnedag
Verbazingwekkend is het besluit om niet uiterlijk 30 april, maar pas in september knopen door te hakken over de begroting van volgend jaar. Een jaar geleden viel Ruttes eerste kabinet, omdat hij het toen per se nodig vond om uiterlijk op Koninginnedag een geruststellende begroting naar Brussel te sturen.
Nu doet Brussel er plotseling niet meer toe, evenmin als de toorn van de financiële markten die vorig jaar voortdurend als zwaard van Damocles boven de begroting hing.
Gok op groei
Het kabinet-Rutte bezuinigt niet, hervormt niet, verzwaart de lasten, schuift door en geeft de regie uit handen. De premier maakt een machteloze indruk. En als zijn gok op groei mislukt, zijn er straks eigenlijk maar twee mogelijkheden: of de overheidsfinanciën worden op hun beloop gelaten, of de lasten worden verder verzwaard, met nieuwe economische somberte tot gevolg.
Dat is dan de prijs voor het polderakkoord, waarvan nu zo amechtig wordt beweerd dat het ‘rust’ en ‘vertrouwen’ gaat brengen.