Bij de behandeling van Michael P., de moordenaar van de 25-jarige Anne Faber, zijn veel fouten gemaakt. P. had te veel vrijheden, concludeerde de Onderzoeksraad voor Veiligheid donderdag in een vernietigend rapport.
Een paar conclusies:
- In de vier jaar dat Michael P. forensische zorg ontving, is niet nagegaan welke risico’s van hem uitgingen en hoe groot de kans was dat hij opnieuw een ernstig delict zou plegen.
- De behandeling van Michael P. richtte zich vooral op gedragsproblematiek en drugsgebruik. Het gepleegde ernstige zedendelict werd niet betrokken in zijn behandeling en raakte gaandeweg steeds verder uit beeld.
- Bij de overplaatsing naar de forensische instelling heeft de gevangenis niet alle relevante informatie overgedragen.
- Michael P.’s eerste stappen in vrijheid waren niet het gevolg van een weloverwogen beslissing, maar van een routinematige en administratieve procedure.
- Het Openbaar Ministerie is ten onrechte er niet bij betrokken en het verlof werd niet ter goedkeuring voorgelegd aan het ministerie van Justitie en Veiligheid.
Lees meer over rapport in het artikel De schokkende conclusies uit het rapport over Michael P.
Te veel nadruk op de zorg voor de patiënt
De Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) stelt dat uit het onderzoek een beeld naar voren komt dat in de sector vooral de nadruk ligt op zorg voor de patiënt en veel minder op de taak om de samenleving te beschermen tegen de risico’s van in de maatschappij terugkerende delinquenten.
De zaak van Michael P. is in Nederland allesbehalve een uitzondering, schreef Philip van Tijn eerder
‘Om de veiligheid in de samenleving te verbeteren, moeten deze risico’s in kaart gebracht worden en dient de informatievoorziening verbeterd te worden. Verlofaanvragen moeten kritisch getoetst worden en er is beter toezicht nodig op de toegekende vrijheden aan delinquenten.’
Volgens de OVV boden privacyregels en het medisch beroepsgeheim ruimte voor P. om af te dwingen dat gegevens over zijn zedenverleden niet werden gedeeld met de kliniek in Den Dolder.
Dat Michael P de overdracht van delen van de dossierinformatie kon tegenhouden, was mogelijk doordat het PPC, als elke zorginstelling, gehouden is aan het medisch beroepsgeheim en de Wet bescherming persoonsgegevens. De situatie was echter te voorkomen geweest indien toestemming voor dossieroverdracht als voorwaarde was gesteld voor verhuizing naar een kliniek buiten de gevangenis.
We zijn benieuwd naar uw mening. Mag een gedetineerde een beroep doen op het medisch beroepsgeheim en de Wet bescherming persoonsgegevens bij een overplaatsing naar een soepeler regime? Of zou voor bepaalde straffen moeten gelden dat deze regels opzij geschoven worden en een beroep erop betekenen dat de gevangene gewoon achter slot en grendel blijft? Praat mee met de Stelling van de dag.
Geef uw mening onder dit artikel. U kunt alleen reageren als u abonnee bent.
Let op: door uw mening te geven, gaat u ermee akkoord dat de redactie van Elsevier Weekblad uw reactie kan uitlichten in de digitale rubriek Reacties op de stelling.