Er zijn veel systemen om geopende wijn goed te houden. Nicolaas Klei test de nieuwe Coravin en suggereert enkele alternatieven.
Mijn ouders leerden me dat ik keurig m’n bordje leeg moest eten, en dat doe ik nog steeds braaf. Tegenwoordig is de opvoeding lakser, en zodoende vraagt menigeen hoelang dat nog lekker blijft, een aangebroken fles.
Nu moet ik bekennen dat ook ik niet altijd m’n fles netjes leegdrink, maar ik heb het beroepshalve excuus dat ik benieuwd ben hoe de wijn morgen smaakt.
Wijnboer Claude Papin is ook nieuwsgierig, en heeft er zo eens 28 dagen over gedaan voor z’n fles leeg was. ‘Maar ik dronk intussen wel andere wijn, hoor,’ stelde hij omstanders gerust. Claude proefde een van z’n coteaux-du-layons, een zoete witte wijn van druif chenin met veel zuren. Suikers en zuren conserveren wijn, en het laatste bodempje smaakte nog uitstekend.
Dat is uitzonderlijk, maar ook andere goedgemaakte wijnen kunnen best wat dagen lekker blijven en geven zo een idee van hun toekomst, hun bewaarpotentie, zoals kenners het verlekkerd zeggen. Die coteaux-du-layons van Claude kun je decennia wegleggen. Sla wel ruim in, want bewaarwijn is er niet om slechts vlak voor z’n dood te genieten, maar om z’n levensloop te volgen. Ontkurk zo om het jaar een fles, proef hoe de wijn langzaamaan verandert.
Bitter medicijn
Waarom er dan toch dingen als de Coravin worden uitgevonden, ontgaat me. De Coravin is een machine om met een naald wijn uit flessen te tappen zonder ze te openen. Dat gaat zo. Omdat de fles kan ontploffen, moet je ‘m eerst in de speciale bombestendige Coravinsok ritsen
Dan schroef je een patroon argon, een edelgas, in de Coravin, klem je de Coravin op de flessenhals, intussen de fles goed vasthoudend want die staat wat wiebelig met die beschermende steunkous aan, druk je op een hendeltje om overtollige lucht te lozen, je afvragend hoeveel overtollig is, duw je de naald door de kurk, wat heel makkelijk gaat, en schenk je, met twee handen, want door de sok heb je minder grip op de fles en door de Coravin is-ie nogal topzwaar, waarna je de Coravin van de fles afhaalt en ontlucht en reinigt. Daarna ga je een week of wat iets anders doen, waarna je de aangebroken fles tevoorschijn haalt en het hele proces herhaalt.
En het werkt! Krek zo kersvers nog. Ideaal als je m’n oude tante bent die één glaasje per dag drinkt, want dat is gezond. Alleen smaakt met het verstrijken van de week de bonusaanbiedingwijn steeds meer als bitter medicijn, dus zo’n Coravin zou een uitkomst zijn.
Spitsuur
Voor u nu naar de winkel rent, het volgende. Hij werkt niet bij schroefdoppen, plastic kurken of de Vinolok. Ook kost hij 300 piek. Geen probleem voor tantes met een rijker gevulde kelder die op een regenachtige zondagmiddag de naald in een jeugdige montrachet willen zetten om te proeven hoe ’t met hem gaat, maar het plezante van zo’n aangebroken fles is dus juist daar elke dag een glas van te genieten, en te beleven hoe de wijn verandert.
Met de Coravin kunnen restaurateurs alle wijnen op de wijnkaart per glas verkopen, werft Coravin. Mja, ik zie toch praktische bezwaren voor een goedbeklant restaurant rond het spitsuur, als de sommelier met die Coravin van de ene fles naar de andere rent. En wie heeft de beschermsok kwijt gemaakt? Ach, hij past toch niet om zo’n grote fles…
‘Niks aan de hand mensen, gewoon een dubbele magnum Haut-Brion 1961 die uit elkaar spatte; mensen met glaswonden gelieve zich op te stellen langs de bar, de dokter in de zaal lepelt nog even z’n époisses op, en voor degenen met bloed- en wijnvlekken komt er witte wijn.’
Elsevier nummer 22, 30 mei 2015