Terecht tijd voor een prijs voor Jan Taminiau. De Nederlandse modeman die dé jurk van het jaar 2013 maakte: de royal blue inhuldigingscreatie (met kant en cape) voor koningin Máxima.
Maar is het niet pijnlijk om hem te onderscheiden met een aanmoedigend stipendium? Door de organisatie een ‘oeuvre-injectie’ (au!) genoemd.
Aan tafel
Dinsdagochtend 17 december een ontbijtje in het Andaz-hotel aan de Amsterdamse Prinsengracht. Een locatie die is ingericht door Marcel Wanders alsof het in Holland iedere dag een beetje Delfts blauwe Kerstmis is met onder meer enorme klokken bij de entree. Het 5-star boutique hotel schurkt graag tegen aanstormend modetalent aan.
De afgelopen maanden werden er ook al lunches georganiseerd om de tafel te delen met ontwerpers (zoals Sjaak Hullekes) die al enkele jaren op weg zijn, maar waarvan de naam blijkbaar nog niet bekend genoeg is.
Nu dus ontbijten ter ere van de uitreiking aan Jan Taminiau (38).
Zijn inmiddels bekende naam (wel vaak raar uitgesproken) werd officieel vanochtend bij het Andaz-ontbijt bekendgemaakt door het Cultuurfonds Mode als winnaar van het Stipendium 2013. 0f was het eigenlijk voor 2014? Want ontwerptweeling Spijkers & Spijkers (ook al gedragen door Máxima) kreeg toch ook al de 2013-injectie via Francisco van Benthum, de winnaar van 2012? Ach, details.
Achter de goedbedoelde prijs gaan het Prins Bernhard Cultuurfonds en de Dutch Fashion Foundation (die dit jaar juist geen Dutch Fashion Awards-festival in Den Haag organiseert – dat is doorgeschoven naar volgend jaar).
Priesters en studenten
Het Cultuurfonds Mode Stipendium is in 2011 ingesteld door een prijzenswaardige, anonieme weldoener en ondergebracht bij het Prins Bernhard Cultuurfonds en het draait om een wisseltrofee (erg prettige ‘poedelprijs’ van Ted Noten – letterlijk in de vorm van een poedel) en een bedrag van 50.000 euro. Het zogenoemde stipendium.
Toch nog maar even nagezocht wat een stipendium ook al weer is. Het blijkt een aalmoes aan priesters voor het opdragen van een heilige mis, een (studie)toelage, uitkering of beurs voor studie.De celebrerende organisatie omschrijft het zo: ‘deze Oeuvre-injectie stelt de uitverkoren ontwerper in de gelegenheid zich zowel zakelijk als artistiek verder te ontwikkelen’.
Steviger onderscheiding
Natuurlijk, ook Jan Taminiau zal zich graag nog verder willen ontwikkelen, zowel zakelijk als artistiek. Maar was het, gezien het bereikte niveau waar Taminiau nu verkeert en alle lof die hem al ten deel viel, niet passender geweest om hem eerdaags iets steviger te onderscheiden?
Bijvoorbeeld met de Prins Bernhard Cultuurfonds Prijs voor Toegepaste Kunst en Bouwkunst, die ontwerper Alexander van Slobbe al in 2003 uit handen van Prins Bernhard Junior mocht ontvangen en die (ook met een prijsgeld van 50.000 euro) in 2008 naar de begaafde viltwerkster Claudy Jongstra ging.
Of wordt Jan Taminiau’s werk niet innoverend genoeg geacht voor die onderscheiding?Dat lijkt makkelijk voorstelbaar, maar is niet terecht. Als ‘ouderwetse’ couturier met veel gevoel voor detail en versiering is de verfijnde kleermaker Taminiau weliswaar behoorlijk gekristalliseerd, maar experimenteert hij ook telkens op verrassende wijze met oude technieken.
En ook al is de criticus in mij niet altijd overtuigd van de wijze waarop Taminiau zijn talent vaak nodeloos ingewikkeld showt en daarbij lang niet altijd de actualiteit van de mode dient, hij heeft terecht een bijzondere positie in de Nederlandse couture veroverd.
Jan de Beminnelijke
Dus, Jan van harte met je prijs! En de bijbehorende leuke poedel zou ik als kleine compensatie niet meer doorgeven!
De altijd beminnelijke Jan Taminiau ziet het overigens geheel anders. Hij zegt dolblij te zijn met de particuliere prijs, de erkenning en het moment. ‘Het kon niet beter. Precies nu geeft het de rust die we als bedrijf nodig hebben!’ Heel goed dat de prijsgevers dat zo goed aanvoelden, is zijn conclusie.
Volg John de Greef op Twitter