De resting bitch face is de benaming voor de natuurlijke, sombere, peinzende, vooruit: chagrijnige gelaatsuitdrukking van sommige vrouwen. Wat is daar eigenlijk mis mee?
Hoe vaak ik al niet heb gehoord: wat kijk je boos. Of ernstig. Of chagrijnig. ‘Kijk eens wat blijer!’ Of: ‘Is er wat?’ vraagt iemand. ‘Nee, hoezo?’ ‘Je kijkt zo kwaad.’
Ik loop dan nietsvermoedend en totally minding my own business over de gang. Op mijn werk, dus het zou niet heel gek zijn als ik daar een serieuze gedachte aan wijdt op dat moment.
Mondhoeken
Ik hoor het al jaren. Vroeger had ik, dociel, de neiging me te verontschuldigen. O, sorry, zei ik dan, alsof een ernstige gelaatsuitdrukking iets is om je voor te verontschuldigen. Meteen trok ik dan mijn mondhoeken op in een poging er iets vriendelijker uit te zien.
Toen ik een keer las dat het goed voor je humeur is om blij te kijken, ontwikkelde ik de gewoonte met een soort halve grijns de publieke ruimte te betreden. De buren zullen wel gedacht hebben dat ik krankzinnig was geworden: elke keer verliet ik mijn huis met een bête lachje.
Want, en ik citeer: ‘Sommige mensen kunnen moeiteloos een glimlach op hun gezicht toveren, en dat maakt de mensen om hen heen heel gelukkig.’ En wat wil je nou nog meer dan de mensen om je heen ‘heel gelukkig maken’ met deze kleine inspanning? Ook fijn om zomaar naar vreemden te glimlachen. Zij voelen zich dan beter en jij ook!
Serieus
Ja, ja, bladiebla. In de Verenigde Staten heeft mijn natuurlijke, sombere, peinzende, vooruit: chagrijnige gelaatsuitdrukking een naam gekregen. Het is het ‘resting bitch face‘, oftewel het gezicht van een ‘bitch’ die even niets doet, zo schreef een columnist van The New York Times. En dat mag niet, serieus kijken.
Tekenend, en daar gaat het om, dat dit vrouwen wordt verweten. Een man die gewoon kijkt, niet zijn best doet om vrolijk te lijken, kan er natuurlijk ook somber en gepreoccupeerd uitzien.
Maar in hun geval maakt dat kennelijk een intelligente indruk. Een man die teveel lacht – Gerrit Zalm, Mark Rutte – wordt juist een gebrek aan ernst verweten. Maar een vrouw kan nooit teveel lachen, want anders is ze een bitch. Precies het omgekeerde dus.
Terneergeslagen
Ooit nam ik me bij een serieuze vergadering voor om geen een keer te lachen. Gewoon niet. Ik hield het een half uur vol, en kreeg evengoed daarna de vraag of er iets met me was. Want ik keek zo terneergeslagen. Zo is het erin geramd dat je als vrouw voortdurend blij en verwachtingsvol de wereld in moet kijken, want wat is het leven toch mooi!
Vandaar dat vrouwen de frons tussen hun wenkbrauwen laten wegbotoxen. Er zijn er zelfs die hun mond tot een permanente flauwe glimlach laten opereren, want met het ouder worden gaat de boel steeds meer hangen, dus ook de mondhoeken.
Alles om er maar niet te ernstig uit te zien. Ook al heb je, met het ouder worden, soms ernstiger zaken aan je hoofd dan wanneer je jong en zorgeloos bent.
Emotie
De term ‘resting bitch face‘, moeilijk te vertalen, impliceert dat het gezicht in rust de ware aard toont, en bij een vrouw is dat dan meteen een bitch.
Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets mis is met mijn gezicht, in rust of niet. Waarom zou je een emotie moeten voorwenden – vreugde, verwachtingsvolle opgetogenheid – die je helemaal niet voelt? Bovendien heb ik, naast die plicht tot glimlachen, geleerd om nooit een persoonlijke opmerking te maken over iemands uiterlijk.
Nu ben ik zover dat ik niet meer schichtig reageer op dergelijke opmerkingen. Beter is het om meteen een grote bek te hebben. ‘Het lachen vergaat me als ik jou zie.’ Dat zal ze leren.