Elseviers moderedacteur John de Greef doet verslag van het begin van de modeweek in Parijs .
Er vloeit geen bloed bij de modedagen in de Franse hoofdstad. Hooguit als iemand zich prikt aan een speld of als een teennagel niet in een pump past. En van een rigoureuze ommezwaai is er deze modeweek ook (nog) geen sprake.
Maar toch, in de mode wordt er bij veranderingen al snel gesproken van een revolutie. Zeker nadat de nieuw aangestelde Gucci-ontwerper Alessandro Michele vorig jaar in Milaan onverwacht met excessief weelderige collecties huize Gucci weer erg succesvol maakte en vele andere ontwerpers aanzette tot extra veel versiering en verkleedpartijen.
In Parijs is er bij ontwerpers alle hoop om ook zo’n omwenteling te veroorzaken. Maar we kunnen de shows tot nu toe hooguit een voorzichtige en vooral doorzichtige couppoging noemen.
Aandachttrekkend debuut
En er staan in deze lange Paris Fashion Week inderdaad aandachttrekkende debuten op het programma waarbij sterke krachten vrij kunnen komen. Ze kregen al en krijgen straks veel aandacht in de internationale pers, want ja niemand wil een mogelijke omslag in stijl missen.
Bevroren bloemen en tijdloze schoonheid bij @DriesVanNoten pic.twitter.com/Jz4EdlrP7f
— john de greef (@johnelsevier) 29 september 2016
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dus: ‘Allons enfants de la Mode… !’
Laten we kijken hoe de modegeschiedenis zich vooral herhaalt aan het begin van deze modeweek. Met veel transparante materialen en daardoor veel doorkijk op borst, been en zelfs bil. Of in het geval van Dries Van Noten repeteert de geschiedenis mooi met Victoriaanse colletjes en bloesjes en veel weelderige bloemen. Bloemen óp de ontwerpen, maar ook bevroren in een twintigtal grote ijsblokken smeltend bij de show. Enkele shows trekken deze modeweek extra aandacht om het feit dat zij kunnen aantonen dat ontwerpers echt leiders van de trendtroepen zijn en zowaar een verrassende omwenteling kunnen veroorzaken.
Het zijn shows met ontwerpers in nieuwe posities bij vooraanstaande huizen. Anthony Vaccarello bij Yves Saint Laurent. Bouchra Jarrar bij het historische huis Lanvin. En later deze modeweek de presentatie van Maria Grazia Chiuri. Zij treedt aan bij Dior en verliet daarvoor huize Valentino, waar haar vaste ontwerppartner Pierpaolo Piccioli er nu alleen voor staat om Valentino populair en succesvol te houden. Ook op hem zijn de ogen volop gericht, later deze week.
Met kitsch
Dinsdag begon de modeweek in Parijs echt goed met de presentatie van de fris aangetreden Belgisch-Italiaanse designer Anthony Vaccarello bij het befaamde Franse modehuis Yves Saint Laurent (YSL). Vaccarello verving de eigenzinnige Hedi Slimane die slechts in drie jaar tijd de inkomsten bij YSL verdubbelde met zijn eigenwijze kijk op YSL-collecties vol dwarse rock-‘n-roll en grunge, maar toch terugtrad als creatief leider.
De YSL-show kende een flinke barricade, want slechts weinig gasten waren welkom. Maar de beelden via de talloze camera’s maakten duidelijk dat ook Vaccarello graag voort borduurt op de shockerende collecties van de originele Yves Saint Laurent. De ontwerper die de vrouw de mannelijke broek en dito smokingpak aantrok en haar met de dooorkijkbloes weer opvallend gewaagd bloot gaf. Naast veel elegantie en kunstzinnigheid was YSL ook niet vies van provoceren met kitsch en het interpreteren van vlooienmarktkleren uit de weinig gracieuze jaren veertig.
Een borst bloot
Vaccarello wist zowel de rock-attitude van zijn voorganger Slimane als ook de oude provocaties van Saint Laurent te combineren met flink veel opvallende jaren tachtig stijl in voornamelijk zwart. Plus sexy kitsch. Veel nauw aansluitende lijfjes, als lamsbouten uitstaande asymmetrische mouwen, grove jeans en erg veel blote benen en borsten achter transparante voile waren er te zien.
Ook één blote borst met afgeplakte tepel, een referentie aan YSL-muze Paloma Picasso. Voor sommigen een aanval op de goede smaak, maar toch ook een geslaagd actueel statement over vrijheid. Zullen al die mensen en media met een afkeer van boerka en boerkini de blote borsten à la Marianne (de Franse vrijheidsgodin die met blote borsten voor vrijheid en rede vocht) wel waarderen als symbool?
Ode aan de vrouw
De Frans-Marokkaanse Bouchra Jarrar had de lastige taak om bij modehuis Lanvin haar voorganger, de geliefde, maar toch ontslagen ontwerper Alber Elbaz, te doen vergeten. En dat lukte heel aardig. In de bladgoud-zalen van Hôtel de Ville van Parijs bracht ze een moedige en vooral mooie ode aan het vrouwenlichaam.
Met subliem gemaakte, elegante mode die haar carrière in couture verraadde. Maar vooral met een geslaagde combinatie van een sophistcated en sensueel beeld. Met veel transparante voile en doorkijk op been en borst werd het een eerbetoon aan het typische jargon van de luxe couture vol ijle stoffen als chiffon. Soms behoorlijk gewaagd, maar met name traditioneel luxe en daardoor weinig alledaags, ook al werden er wat rock-elementen toegevoegd.
Jarrar vergat bijna dat er ook tal van andere kleding gewenst is voor vrouwen. Zelfs haar praktische broekpakken pakten vooral sierlijk uit. Naast een overdaad aan zwarte en blanke tinten bood de Lanvin-collectie extra intens violet.
Bevroren schoonheid
Woensdagmiddag bewees Dries Van Noten dat de mode wat hem betreft vooral draait om evolutie. Iedere show die hij geeft toont een continuering van zijn solide stijl met wel degelijk nieuwe elementen. Die zullen niet snel vervelen omdat ze zo goed doordacht zijn.
Afgezien van een smaakvol doorkijkbloesje met zicht op de huid, speelde Van Noten juist met transparante materialen over dichte stoffen. En met oude Victoriaanse romantiek en decoraties en met eigentijdse, ruimvallende vormen. Maar wat vooral bijbleef was de weelde van bloemen. Als asymmetrisch geplaatste versiering op de kleding, maar ook door de Japanse Azuma Makoto ingesloten in grote ijsblokken die prachtig de catwalk opsierden en symbolisch heel langzaam smolten.