Virtual reality is tot dusver een kolossale mislukking gebleken, maar dat gaat met de veelgeprezen Oculus Rift zeker veranderen: de virtualrealitybril biedt veel mogelijkheden op de werkvloer en voor studenten.
Bij de term virtual reality zie je direct mensen voor je met belachelijk grote headsets op die door neongekleurde, blokkige virtuele werelden proberen te lopen. Het woord alleen al klinkt ontzettend nineties: het past naadloos in het rijtje happy hardcore, Flippo’s en MSN Messenger.
Grote publiek
Maar sinds een paar maanden is virtual reality plotseling terug. Dat is vooral dankzij de veelgeprezen Oculus Rift, een virtualrealitybril die waarschijnlijk later dit jaar voor het grote publiek uitkomt. Ik mocht hem alvast proberen.
Als je de bril opzet en ermee virtueel van de achtbaan gaat, sta je na afloop nog wat wiebelig op je benen, zo levensecht is het. Het is niet te vergelijken met internetbril Google Glass: de Oculus Rift sluit je helemaal af van de buitenwereld.
Zoek op YouTube maar op ‘Oculus Rift’ en je ziet hoeveel gebruikers met de bril op even geen onderscheid meer kunnen maken tussen de echte en de virtuele wereld – en tussen wat boven en onder is. Wie hem over zijn ogen schuift, weet direct: dit heeft potentie, een totaal nieuwe ervaring.
Dat dacht Facebook-baas Mark Zuckerberg ook: zijn bedrijf nam het bedrijf achter de Oculus Rift dit voorjaar over voor dik 1,5 miljard euro.
Start-ups
Die overname heeft gezorgd voor een explosie aan virtualreality-initiatieven. Google presenteerde eerder deze zomer Oculus Rift-concurrent Cardboard, en ook bedrijven als Samsung en Sony haken in op de technologie, net als talloze start-ups. Tot nu toe zijn de meeste toepassingen gericht op games: op nóg levensechtere manieren om tegenspelers af te knallen. Maar virtual reality gaat veel meer op zijn kop zetten dan spelletjes.
Wat te denken van universiteiten. Die staan dankzij de opkomst van online-colleges sowieso al op het punt om ontwricht te worden, maar tot nu toe bleef een echte revolutie uit vanwege het ontbreken van één essentieel ingrediënt. Persoonlijk contact en overleg tussen studenten zijn erg lastig bij dergelijke Massive Open Online Courses, of MOOCs.
Laat virtual reality daarin nou eens de ontbrekende schakel zijn. Via een virtualrealitybril kunnen studenten vanuit huis een collegezaal bezoeken, rondkijken, en met medestudenten en docenten overleggen. Ook bepaalde practica kunnen op deze manier worden uitgevoerd.
Gretigheid
Gaat iedereen zo’n rare bril opzetten om colleges te volgen? Gezien de gretigheid waarmee velen nu al voorovergebogen in hun eigen smartphonewereld zitten, lijkt dat niet zo’n heel grote stap. Het duurt vast nog even voordat collegezalen overbodig zijn, maar onder meer de Amerikaanse Stanford University experimenteert al met colleges via virtual reality.
Er zijn verder veel start-ups bezig met trainingen door middel van virtualrealitysimulaties: hulpdiensten kunnen via virtual reality veel beter oefenen op gevaarlijke situaties bijvoorbeeld. Regisseur James Cameron, die met Avatar zowaar de eerste niet vreselijke 3D-film maakte, hintte eerder dit jaar al op plannen voor een virtualrealityfilm.
En dan zijn er nog de veelbelovende mogelijkheden van virtual reality op de werkvloer. Voor videoconferenties zijn nu vaak dure videovergaderruimtes nodig: als iedereen gewoon zijn virtualrealitybril opzet en inlogt in een virtuele vergadering zijn die niet meer nodig. Behoorlijk Matrix-achtig (in die films is de hele wereld een virtualreality-simulatie), maar technisch binnenkort wel degelijk mogelijk.
Hobbels
Voordat dat zo ver is, moet virtual reality nog wel wat hobbels nemen. Een bril is nu nog duur: de Oculus Rift kost voor ontwikkelaars dik 200 euro. Voor massaal gebruik moet een virtual-realitysetje waarschijnlijk niet veel meer dan een paar tientjes kosten. Maar laat Google zijn Cardboard-brillen nou eens voor minder dan 20 euro verkopen.
En de misselijke duizeligheid die je voelt na het opzetten van de Oculus Rift is ook ronduit onprettig. Je evenwichtsorgaan raakt van slag. Oculus VR heeft de oorzaak van deze ‘simulatie-ziekte’ inmiddels geïdentificeerd en werkt aan een oplossing.
Als die werkt, en gebruikers niet meer massaal dizzy zijn na gebruik, zijn er nog maar weinig obstakels om na decennia van belofte eindelijk door te breken. Dikke kans dat virtual reality eindelijk harde werkelijkheid wordt.